Eindsprint

Na m'n trip door de woestijn nam ik ruim de tijd om me langzaam te wentelen in het statige Adelaide. Geen afstammelingen van convicts hier, maar enkel rich kids, trots op hun afkomst. Er werd me over verteld als 'de verborgen parel van het zuiden'. Het was een liefde die moest groeien, maar ze kwam. Met haar brede lanen geeft ze heel veel ruimte aan koning auto. Na wat rondzwerven vond ook veel groene en autovrije plekjes waar ik me comfortabel kon installeren en een boek of 3 verslond.

Om wat meer van de staat South Australia te zien, waagde ik me aan een drietal groepstripjes, naar de bergen, de kust en de wijn. Elke keer ik terugkwam in Adelaide, voelde ik me meer en meer thuis. Het warme welkom dat ik telkens kreeg in m'n hostel hielp uiteraard. De kleinste hostel van Adelaide, voor wie erheen wil, een absolute aanrader!

Aan wat eerst een eindeloze tijd leek, kwam dan toch een eind. De laatste dagen van m'n solotrip spendeerde ik in Melbourne. Hier geen datingsfase nodig, liefde op het eerste gezicht met deze stad. Ik had er plots ook een sociaal leven. Ideale afsluiter. 

Nu niet langer 'mijn' maar 'onze' trip ging van start in Hobart, de hoofdstad van Tasmanië. Werkelijk íedereen die ik vertelde dat m'n route richting 'Tazzie' ging, was enthousiast. De verwachtingen waren hoog gespannen. Om ons een beetje te sparen van het beslissingsnemingsproces, waren de eerste 10 dagen al gepland. 2 dagen Hobart, met zijn prachtige Museum of Old and New Art (MONA) en een week op een schapen/frambozen boerderij in de prachtige Huon Valley. Tweemaal een schot in de roos, al duurde het even eer we dat door hadden. Niet bij Hobart, daar voelden we ons quasi meteen thuis. Een stad op een heuvel rond een baai, romantischer kan je het amper hebben. Op de boerderij moesten we wel even wennen. Laat ons zeggen dat onze gastvrouw nogal overweldigend was. Geweldig ontdekten we even later, maar heel erg druk (en laat ons nu eerder van het rustige type zijn). 

Voor onze verdere trip wisten we dat we een trektocht wilden maken. Het enige probleem bleek het vervoer daar naartoe: geen openbaar vervoer die je naar een startpunt brengt. Behalve, een vliegtuig. Behoorlijk impulsief boekten we dat vliegtuig en sloegen we onze proviand in. Om eerlijk te zijn wisten we niet echt waar we aan begonnen. We hoorden nog net op tijd dat het een vrij modderige pad zou zijn bij momenten. En op dag 6 hoorden we een gids van een groep andere wandelaars vertellen dat dit de (op een na) zwaarste trektocht was van Australië (we voelden ons plots opgelucht, want dat hij zwaar was hadden we zo wel al wat in de mot..). Maar het was prachtig. De eerste dagen door een idyllisch open berglandschap. De laatste dagen, langs enorm ruige kusten. We hebben gezweet, gevloekt en veel gelachen. 

Samen reizen is zoals verwacht geheel anders dan alleen reizen. En al vond ik m'n solo-avontuur een geweldige ervaring die ik misschien zelfs nog eens herhaal, het samen avonturen beleven en herinneringen maken laat toch diepere indrukken achter. Alsof wat we samen beleefden 'echter' is. Dit wordt alvast ook vervolgd.

Groetjes,

Sofie

A whole lot of nothing

Na een week in het museum vertrok ik terug naar Perth. Na 28 dagen voelde het als thuiskomen. Ik kende de weg naar m'n hostel (een andere weliswaar) zonder op m'n kaart te moeten kijken. Ik wist waar ik het meeste kans had op een gezellig terrasje en tot waar het gratis Perth-wifi network reikt. Thuiskomen dus.

Na 2 dagen is het dan toch tijd om dit stukje van het land, definitief achter me te laten. Na lang wikken en wegen besluit ik om de trip naar Adelaide over land te doen en mee te rijden met een Ozzie die na 3 weken werken in WA huiswaarts gaat. 3 volle dagen non-stop rijden door de woestijn. De Ozzie zelf had het me ten stelligste afgeraden, wie wil er nu 3 dagen rijden door het niets. Ik! 

Geen moment spijt van gehad. Ik kan me voorstellen dat dit pokkesaai en vervelend is als je dat meerdere keren per jaar moet doen, vooral in je eentje. Maar ik vind het fantastisch. 2700 km rijden, waarvan er misschien 300 km aan weerszijden bewoonde wereld is. Ik weet niet hoe uniek dit is, maar ik had het nooit gedaan. En er is inderdaad niets. 

Al verandert het landschap wel verrassend veel, als je erop let tenminste. De schakeringen van rood, geel en groen. De dode dieren naast de weg: een tijdje enkel kangoeroes, dan enkel kleinere buideldieren, dan ook een wombat (da's echt triest!). De bomen zijn soms heel hoog, soms onbestaande. Soms maakt de baan een bocht, maar vaker ook niet. En plots is daar een berg! Het einde van het niets is in zicht. De berg luidt de komst van beschaving in. Geen woestijn meer, maar farm-land, akkers en akkers en akkers vol graan (nog steeds het niets..). Onze roadtrip laat ik eindigen met 'The end' van The Doors, een song even uitge(st)rekt als de rit naar Adelaide. De laatste km's zijn de traagste van heel de rit. Er is plots verkeer, honderden andere auto's met hetzelfde plan, de stad inrijden.. Het lied eindigt aan het verkeerslicht net voor m'n hostel, ik had het niet beter kunnen timen.

In Adelaide aangekomen, moet ik wennen. Ik kan niet zo goed bevatten dat ik effectief 3 dagen, 3 volle dagen, in datzelfde landschap heb doorgebracht. Uiteindelijk leek het een uurtje... Dat was dus het niets. Het échte niets.

Terugkijkend verkies ik door het niets te rijden toch boven in het niets wonen (het museum). Ik dacht dat ik dat leuk zou vinden, zo desolaat leven, midden in de natuur. Maar geef me dan wel een berg en wat meer gesprekspartners alsjeblief. 

Tot de volgende,

Liefs,

Sofie

Plaatjes

Boeddhistisch centrum & Bibbulmun Track

 

Dagtrippen in de bomen & aan/in de oceaan

  

Fremantle

Een uniek stukje cultuur in de regio

Greenough

Het begin van het niets

Halftime

Een maand geleden (al? nog maar?) vertrok ik zonder plan naar het land der kangoeroes. Ik vertrok wel met een afspraak met mezelf: ik zou ook down under m'n reis niet vooruit plannen. Max 2-3 dagen. En laat dat nu al knap lastig geweest zijn. Want eigenlijk... 'plannen maken' is een van m'n favo bezigheden. Het uitvoeren van die plannen staat dikwijls al wat lager op de ranglijst 'fun things to do'. En als we eerlijk (en een beetje filosofisch) zijn, het leven laat zich niet plannen. Sowieso niet, en zonder routine en verplichtingen al helemaal niet. Maar leven zonder plan is zoo vermoeiend. Al het nadenken, al het afwegen. Soms is er een overvloed aan mogelijkheden (fomo!), de andere keer is er een absoluut gebrek aan mogelijkheden. De eerste gedachte als ik m'n ogen opendoe, is wel al wat aangenamer ondertussen. De eerste dagen was het eerder : 'wat moet ik doen vandaag?' (Helemaal in het begin gevolgd door: 'wat doe ik hier eigenlijk? - wanhopige blik die niemand zag'). Tegenwoordig is het eerder 'wat kan ik vandaag allemaal doen?' Dat is alvast een vrolijker begin van de dag :)

Dus dwaal ik dapper door m'n dagen zonder plan en doe ik gekke, onlogische dingen. Zeker in combinatie met m'n itchy feet. 

• Ik vertrok op de wijngaard en terwijl ik er nog was, miste ik de mensen en de omgeving al.. (op de bus liet ik zelfs een traantje). 
• 5 dagen nadat ik op die wijngaard in Albany (aan de zuidkust) vertrok, deed ik vanuit Bunbury (beetje onder Perth) een dagtrip naar diezelfde zuidkust, ander dorp. Zo'n luttele 5u enkele rit. 
• Toen ik me plots in een boeddhistisch centrum bevond, deed ik een dagje mee aan een mindfullness retreat. 
• Ik vertrok met een rugzak van om en bij de 24 kilo op wat een 4-daagse zou worden, maar een 2-daagse werd. (Deels omwille van dat gewicht, maar ook omdat ze hier gecontroleerde bosbranden doen, net op het stuk dat ik zou bewandelen. De omweg was 20 km éxtra... Haha, goeie mop. Doei! Ikke terug naar de boeddhisten).  
• Ik bleef 4 dagen in dat stadje Bunbury, zonder dat er daar eigenlijk veel te doen was. Maar de mensen in m'n hostel waren er zooo lief. Zo lief dat ik er een dag zelfs amper buiten kwam (de temperatuur zat daar mogelijks ook voor iets tussen). 

Hoewel ik het al ten zuiden van Perth te warm had, in Perth zelf bij momenten niet meer wist waar kruipen, stapte ik toch op de bus verder naar het Noorden. (Hier is het omgekeerd eh, noorden betekent warmer, in het zuiden komt de zon nooit). En weet je wat? Het was er meest van de dagen bewolkt. Speciaal voor mij! (Zo had ik het nooit kunnen plannen, ha). 'Hier' is trouwens een museum in Greenough, over de geschiedenis van de streek. Om hier te geraken zat ik 5 uur in een bus, met een absoluut niet veranderend droog landschap. Hier aangekomen is er ook absoluut niets anders dan datzelfde droge landschap. Zelfs amper een ander huis in de wijde omtrek te bespeuren. Het niets begínt hier, van het echte niets heb ik nog niks gezien volgens Gary, de museum bewaker.

Voila, dat was m'n trip tot dusver. Kort en bondig, zo zijn de ozzies hier ook. Op de 2 mannen na bij wie ik al woonde (die spreken werkelijk ubertraag), zijn ze hier al uitgepraat voor je doorhebt dat ze iets gezegd hebben; Ik ken al een heleboel Engelse variaties op 'kan je dat nog eens herhalen'.

Veel liefs, 

Sofie

In beeld

Perth

De stad vanuit de verte, de bibliotheek van dichtbij.

Naar Australië gaan is op meerdere vlakken een beetje terugkeren in de tijd.

Street art.

In en om Albany (het dorp naast Denmark, een beetje mini-europa hier)

Zicht vanop m'n balkon & taak van de dag in de 'Oranje tractor'-wijngaard.

Gigantisch zijn de kangoeroe's hier, maar ze laten zich niet graag fotograferen.

Black swan - het symbool van Western Australia

Set sail for adventure

Ongeveer een half jaar geleden besliste ik 3 maanden naar Australië te gaan (90 dagen om precies te zijn), 2 maand alleen (59 dagen...).

Aan voorbereiden heb ik niet gedaan, 3 dagen op voorhand boekte ik pas m'n eerste overnachting in Perth.
Verwachtingen daarentegen werden wel geschept, zowel door mij als door anderen. Maar net zoals ik overtuigd was dat voorbereiden voor zo'n immens land weinig uithaalt, zo houden verwachtingen weinig steek. 

Ik zou kei gemakkelijk mensen leren kennen en volgens sommigen zelfs amper alleen zijn.
Niet als je mij bent :) Ik leerde wel al mensen kennen. Maar na ruim 14 dagen kan ik ze nog steeds op 2 handen tellen (ik tel enkel mensen met wie ik langer dan een uur praatte, vrienden&familie van m'n work-awaygezin niet meegerekend). 

Ik zou mezelf tegenkomen
Daar was ik niet zo bang voor. Ik ben het laatste anderhalf jaar niemand vaker tegen gekomen dan mezelf. Maar als je alleen op reis bent zoals ik het doe (plaatsen waar veel mensen zijn, mijden) kom je uiteraard ook niemand vaker tegen dan jezelf. Op een paar paniekmomenten na ben ik al aangenaam gezelschap geweest, hah! 

Ik zou m'n reisplan laten afhangen van anderen (had ik zelf bedacht, didn't know myself back then...)
Ik overwoog het nog even serieus: dag 2 sprak een meisje me aan om samen een trip naar het noorden te maken. We bekeken de opties en ontmoetten mensen met een auto. Maar 't was algauw te veel voor Korneel. Ik nam vlug alle controle in eigen handen en vluchtte sneller dan snel naar het zuiden. Weg van anderen die zouden zeggen wat ik moet doen. Of eerder regelrecht in hun armen. Want ik koos om te helpen op een wijngaard in ruil voor kost en inwoon, waarbij ik dus heel de tijd moet luisteren tijdens m'n werkuurtjes. Maar dat voelt anders én is ook al een bijzondere meevaller gebleken. Ik had wel al ervaring met het concept, in Nieuw-Zeeland deed ik het ook een aantal keer. Maar de mensen bij wie ik nu woon, willen me echt deel doen voelen van hun gezin. Ik ging al met hen naar de cinema, uit eten en op bezoek bij een van hun ouders, en ik ben hier amper 2 weken geweest begot!

Ik zou super veel lezen
Ik lees meer dan thuis, maar om het nu veel te noemen?

Ik zou ...

Soit, naast deze en andere niet-ingeloste verwachtingen waren de voorbije weken al best intens. De eerste dagen in Perth was wennen. Ik had geen last van een jetlag. Een gevoel van doelloosheid, verdwaaldheid overviel me wel zodra ik uit het vliegtuig stapte. Een plan hebben, had waarschijnlijk geholpen. Het ter plaatse bedenken van m'n bezigheden was daarentegen een boeiende ervaring die ik nog veel hoop te kunnen beleven.

Ik ben blij dat ik vrij snel besliste om me even te settelen op een boerderij. Het geeft rust en tijd om te wennen het idee Down Under te zijn. Ik geniet van het maken van nieuwe routines en leuke tussendoortjes die zich steeds herhalen: zonnen op het balkon, net voor zonsondergang naar de kangoeroes gaan kijken. En vooral, binnenkijken in andermans leven. Da's het leukste! Wat eten mensen, hoe communiceren ze met elkaar, wanneer is het bedtijd, wat verstaan ze onder hard werken, wie zijn hun vrienden, waarom doen ze wat ze doen. 

Verder waren het al 2 weken vol met 'eerste keren', af en toe met een aantekeningetje bij. 

• Alleen op reis gaan an sich (m'n trip naar Göteborg was een oefeningetje, want toen had ik papa om de dagen mee af te sluiten),
• Me lid maken van een buitenlandse bib en een boek ontlenen,
• Een wandeling maken op m'n uppie (wandelingen in het Rozenbroekenpark reken ik niet mee),
• Grote golven in het echt zien, da's zoveel magischer dan op een filmpje! (Ik probeerde het vast te leggen, maar dan wordt het helaas terug een filmpje). 
• Een lammetje vasthouden (terwijl het deels van z'n mannelijkheid werd ontdaan door z'n balletjes af te spannen met een rekkertje)
• Ik zag de helderste regenboog ooit! Volledig, niet half🌈
• En ik schreef ook voor het eerst een blogpost!

Tot een volgende!

Liefs, 

Sofie